Ditët e fundit ne kemi qenë të gjithë dëshmitarë të një ndryshimi rrënjësor të perspektivës që papritmas dhe papritur përfshiu të gjithë në të njëjtën kohë. Ditët e fundit kemi parë paraqitjen e pashmangshme të Coronavirus në cdo cep te shoqërisë, duke lënë të shfaqen shumë sfida në përballjen me ndryshimet e vështira në zakonet e përditshme, por edhe në shumë raste kujtimet e një të kaluare më të vjetër: e detyruar, e izoluar, e pafuqishme, e prekshme, në mëshirën e ngjarjeve të reja dhe të panjohura. Me pak fjalë, i vogël përpara diçkaje më të madhe se të gjithë ne! Por nëse ne jemi të gjithë të vegjël, tek të cilët të rritur duhet të mbështetemi?
Epidemia Covid-19, nga 10 Mars 2020 Pandemi, po provokon shumë reagime të ndryshme dhe në shumë fusha të jetës: ekonomike, politike, sociale, personale. Në të gjitha nivelet duket se ekuilibri i vështirë për tu gjetur është të identifikoni shkallën e duhur të mbrojtjes: të mjaftueshme për të na mbajtur, konkretisht, “të gjallë” ose të paktën të shëndetshëm përballë rrezikut të afërt, por edhe largpamës në lejimin tonë për të ruajtur energjitë e nevojshme për të toleruar një emergjencë që mund të vazhdojë, mbase duke përgatitur terrenin për një ngjitje të shpejtë pasi të kalojë rreziku.
Manifestimi i parë i këtij ekuilibri të vështirë: lajmet –Pikë së pari alarmi. shumë shumë alarm. Kur të japim një lajm duhet ti referohemi një treguesi konkret, më të rregulluar dhe sa më pak panik: le të vazhdojmë të axhornojmë sigurisht, por jo minutë për minutë. Nuk ka dobi për askënd, përveç atyre që duhet të organizojnë ndërrime në spital dhe ata që organizojnë punët në vijën e parë të betejës. Një herë në ditë është e mjaftueshme për të kuptuar se si të mbroheni, gjithçka tjetër rrezikon të ushqejë vetëm ankth, panik dhe një ndjenjë të rrezikshme të mposhtjes.
Në mesin e shumë reflektimeve të mundshme, nga një perspektivë psiko-traumatike është e pashmangshme të mos vini re se, nga pikëpamja emocionale, kjo humbje e papritur e ndjenjës së mbrojtjes dhe sigurisë ka lënë vend (dhe për të gjithë) për ndërhyrjen e menjëhershme të sistemit tonë të lindur të mbrojtjes ( Porges, 2001): pjesa më e vjetër e sistemit nervor autonom, e ruajtur në fiziologjinë e të gjithë gjitarëve. Kur ndihemi vërtet të kërcënuar, Neuroception (Porges, 2004) – aftësia e lindur e sistemit nervor autonom për të zbuluar rreziqet në mjedis – aktivizon sistemin e mbrojtjes që shërben për të minuar aktivitetet kortikale me arsyetimin për të na bërë të veprojmë sa më shpejt për të mbrojtur jetën. Por, po sikur ky sistem mbrojtës të kërkohet të veprojnë për një kohë shumë të gjatë?Ndahet. Humb efektivitetin. Na bën më të ekspozuar.
Garë për të përqafuar të dashurit larg për tu ndjerë të sigurt (thirrja e lidhjes); zemërimi ndaj të ndryshëmve, të huajit, ngacmuesit, fqinjit që nuk respekton rregullat, injorancën, qeverinë, sistemin ekonomik (sulm / luftë); arratisja nga qytetet në rrezik, shpëtimi nga spitalet, shpëtimi nga zonat e kuqe, keqtrajtimi, thjesht duke pretenduar sikuar asgjë nuk po ndodh (fluturim / shmangie); ndiqni statistikat e infeksionit minutë për minutë (freeze / ngrirja); fatalizëm, mohim, heqje dorë nga mbrojtja (dorëzimi / paraqitja).
Bashkëautore: Msc. Sonila Luzi
Media online: Humanum.al
Linku i publikimit
